Historische informatie over de bezetting van Indonesië door Japan.
Eindstation Pakan Baroe in beeld.
Wat oudere, emotionele mannen in beeld.
Documentaire stijl.
Speurtocht naar het vergeten drama van de dodenspoorweg.
We zien oude beelden van de arbeiders die werken aan het spoor. Door middel van een voice-over wordt informatie gegeven. Enkele tekeningen laten zien hoe de mensen in slechte omstandigheden werden getransporteerd. 800 van de 6500 mensen aan boord overleefde het ongeluk op zee. De spoorbaan die vele levens heeft gekost bestaat niet meer, op enkele restanten na. Met amper kleding aan droeg men gloeiend hete rails op de schouders samen met een man of zes.
De spoorbaan was deels onder water komen te staan door de overstroming. De krijgsgevangenen moesten voor ongeveer 800 meter lang beetje bij beetje het spoor omhoog werken terwijl de trein er langzaam overheen reed. Ze moesten naast de trein blijven staan met gevaar voor eigen leven. Mensen kregen brandwonden van de locomotief waar ze inzaten; deze veroorzaakten vaak infecties. Iedereen kreeg malaria, dysenterie en cholera. Een stukje informatie over het karige eten, twee keer per dag een handjevol. Ook kinderen werden ingezet. Wie ziek werd was ten dode opgeschreven. Mensen werden aan een paal gebonden en doodgeslagen om vervolgens in de rivier gegooid te worden zodat ze opgegeten werden. voor de Japanners is het een eer om dood te gaan, die vinden de dood mooi. In de ziekenbarakken moesten de minst zieken door de dokter worden uitgekozen om alsnog aan het werk te gaan. deed de dokter dit niet dan kwamen de Japanners binnen met stokken en sloegen iedereen eruit. Amputeren gebeurde zonder verdoving. Vliegen vangen was een verplichting; wie niet genoeg vliegen vind werd gestraft. Het Wilhelmus werd gezongen bij de bevrijding.l